- Corien
Een kijkje in mijn relatie...
Bijgewerkt op: 19 jan.
Vervolg op de blog 'Ruziemaken...'
Ik neem je mee in een kijkje in mijn eigen relatie waarin ik, door de omstandigheden, geholpen werd om eerst eens adem te halen voordat ik ging reageren, op iets wat ik écht zo bizar vond. Heel fijn, want zo werd een ruzie gelukkig voorkomen. Scheelde een boel energie..
Een aantal weken geleden, ben ik gevallen tijdens een iets te fanatieke racefiets training. Ik heb daardoor wat breuken opgelopen. Niet fijn, maar ja; radicaal accepteren is het enige wat ik kan doen. Het meest vervelende vind ik, dat ik veel versnellingen naar beneden moet. De enige huishoudelijke taak die ik kan doen, is; de was opvouwen, met één werkende arm één arm die wat minder meewerkt. Zittend aan de woonkamertafel doe ik mijn, bijna dagelijkse, oefening in mindfulness; In de eerste versnelling de wasmand wegwerken.
Opgevouwen was is heilig
Nou is de was doen één van mijn huishoudelijke klussen. En ik heb deze taak graag. Het is zo heerlijk als alle kleding weer fris en netjes opgevouwen in de kasten ligt! Mijn kinderen weten; Opgevouwen was is heilig.
Ik hou niet van strijken, dat kost namelijk te veel tijd. Maar ik heb een geweldige manier om mijn was zo strak mogelijk op te hangen, zodat alleen de blousen van mijn partner gestreken hoeven te worden. En dat doet hij zelf.
Maar nu moest ik ook de was-taak overlaten aan hem.
En zo gebeurde het volgende;
Moe liep ik laatst ‘s avonds naar boven, om te gaan slapen. N.b. Het eerste woord van de vorige zin, is ‘moe’. Dat was mijn status.. Moe. Moe van het gehang op de bank, het niet kunnen bewegen zoals ik dat graag wil, ergo; niet gewoon moe, maar Moe. En toen ik boven was, zag ik een bijzonder tafereel; De was was opgehangen, nee, beter gezegd; een deel van de was was opgehangen. Het andere deel lag over het traphekje of op de kist, die in een hoek staat en de rest lag op de grond. Op de grond…
Op de grond
Alles lag en hing erbij alsof de vogels gevoerd moesten worden. Het enige positieve was dat het verspréid op de grond lag. In die hoek van de overloop...
Tip 1; Adem halen.
Dat ging niet. Mijn hoofd ging in de marathon stand; Ik werd boos; Hoe kon hij nou zo netjes zijn in zoveel dingen, en mij ‘plagerig’ een chaoot noemen, als hij zó achteloos met de schone was omgaat?
Mijn ademhaling werd alleen maar feller en er kwam een grrrr in mijn keel; Ik kon er écht niet bij; Waarom op-de-grond?
In mijn normale doen, zijn er dan twee opties.
Optie 1: Ik zou hem duidelijk geïrriteerd zeggen dat ik het ontzettend irritant vind dat hij de was op de (*$@*) grond heeft gelegd. Hoezo??
Ik weet dat hij het erg vervelend vindt dat ik het op deze toon tegen hem zeg. Waar hij natuurlijk gelijk in heeft en ik vervolgens alleen maar bozer van wordt. Hij blijft namelijk op dit soort momenten heel kalm en weet mij op dingen te wijzen die ík niet handig doe.
Optie 2: Ik ga alles stilzwijgend, maar met duidelijk felle gebaren ophangen zoals ‘het hoort’. Vervolgens zou ik onduidelijk/duidelijk hem negeren als hij vraagt wat er aan de hand is.
Optie 1 was geen optie; Ik zou de bal terug krijgen en die wilde ik niet aangaan.
In mijn normale doen, zou het, zonder twijfel, optie 2 zijn geworden. Maar nu, in deze situatie, kon ik de was niet ophangen, ik loop met mijn arm in een mitella.
Dilemma dus.
De was ophangen is namelijk niet voor niets een fantastische uitvinding, waarvoor droogmolens, drooghekjes, waslijnen, knijpers, kledinghangers en andere prachtige constructies zijn uitgevonden.
Ik werd gedwongen stil gezet. En daardoor dus niet automatisch reageren.
Terug Corien”. “Terug naar adem halen”. “Terug naar russstig adem halen”.
Wat als ik dit niet had gezien? Wat als hij de was had opgehangen/ neergelegd terwijl ik al lag te slapen? Dan had ik het de volgende dag gezien. Maar ik was dan gewoon lekker gaan slapen.
Nu ik er zo over nadacht en op mijn ademhaling ging letten… russstig worden… kwam er meer ruimte in mijn hoofd en ging ik er anders naar kijken.
Ik moest denken aan een blog van mezelf; 'Omgaan met verschillen'. Daarbij; ik was niet meer eigenaar van deze taak: het ophangen van de was. Als ik hem daarop ging controleren en aanspreken, dan zou hij dat natuurlijk ervaren als een controle én een afkeuring. Hoe terecht ik mijn mening ook vond, (en eerlijk gezegd nog steeds vind) voor het ophangen van de was zijn namelijk niet voor niets fantastische uitvindingen bedacht, zoals droogmolens, drooghekjes, waslijnen, knijpers, kledinghangers en andere prachtige constructies. Maar hij deed het op zijn manier. De vogelvoer methode.
Ik ben mijn tanden gaan poetsen en ondertussen observeerde ik nogmaals het tafereel op onze overloop. En terwijl ik dat deed, besloot ik het los te laten. Ik werd ook nieuwsgierig; Hoe zou het zijn morgen? Zou het droog worden, zou het onder het stof liggen, zou het muf gaan ruiken?
Ik besloot dat, als één van deze opties werkelijkheid was geworden, ik de was gewoon opnieuw in de wasmachine zou doen.
Ik ben gaan liggen en heb, tot mijn verrassing, prima geslapen.
Bespaarde een boel energie.. En een boel zeer onprettige spanningen tussen ons.
Liefs Corien
#RelatietherapeutAlphenaandenRijn